Een overwinnaar is iemand die onvoorwaardelijk kan liefhebben. Er is meer dan één soort liefde - of beter gezegd, er is meer dan één niveau van liefde. Het niveau van liefde dat we tentoonspreiden, hangt volledig af van ons vermogen om lief te hebben. Ons vermogen om lief te hebben hangt af van ons niveau van volwassenheid. Ons niveau van volwassenheid manifesteert onze voortgang van Egypte naar het Beloofde Land.

God heeft kinderen. Deze kinderen worden niet geboren als volgroeide volwassenen. Ze worden geboren als spirituele baby's die behoefte hebben aan groei en leren. We zouden niet toestaan dat een tweejarig kind een auto bestuurt op de snelweg in Los Angeles. Evenmin zouden we een tienjarige kiezen als president van de natie. Dergelijke verantwoordelijkheden zijn voor degenen die lichamelijk en emotioneel volwassen zijn geworden. Maar hoe zit het met spiritueel volwassen worden?

Zal God toestaan dat een geestelijke baby in Zijn koninkrijk regeert? Als Hij zoiets zou toestaan, zou ik medelijden hebben met degenen die worden geregeerd. Iedereen die geschiedenis heeft bestudeerd, weet dat de meeste koningen en andere heersers uit het verleden fysieke volwassenheid hadden bereikt en vaak zelfs emotionele volwassenheid hadden bereikt - maar slechts weinigen waren geestelijk volwassen geworden. Vanwege hun onvolwassenheid leden de mensen vaak onrecht en tirannie onder zowel burgerlijk als religieus leiderschap.

God heeft de mensheid dit soort onrecht laten ervaren om mensen iets beters te laten verlangen. Door de onderdrukkende aard van de koninkrijken van de mens te zien, zet God zijn contrast uiteen in het concept van het Koninkrijk van God, geregeerd door de Messias en Zijn volwassen lichaam van overwinnaars. Haggai 2: 7 zegt (KJV),

⁷ En Ik zal alle naties schudden, en het verlangen van alle naties zal komen; en ik zal dit huis met heerlijkheid vervullen, zegt de Heer der heerscharen.

Als er iets is waar de naties vandaag naar verlangen, is het vrede en gerechtigheid. Ze hebben genoeg bloedvergieten en onrecht gehad. Ze verlangen naar leiders die regeren door liefde, in plaats van door angst. Het probleem is dat hun eigen burgerlijke en religieuze leiders hun vrede beloven, maar dat ze niet in staat zijn die te verwezenlijken. Ze willen vrede, maar alleen op hun voorwaarden. Alle tirannen in de wereld wilden vrede - maar ze wilden alle andere naties veroveren om die vrede te bereiken.

Dergelijke tirannen kennen de liefde van God niet; ze zijn egoïstisch en dienen zichzelf. Het maakt niet uit of die tirannen zichzelf koningen of pausen noemen. Als ze liever willen dienen dan te dienen, kennen ze de God van de Bijbel niet. Zulke mensen zijn allemaal gediskwalificeerd om in Gods koninkrijk te regeren.

Een ander probleem is dat er te veel ambitieuze mensen en organisaties zijn die ook willen regeren. Elk heeft een reeks volgers die zijn streven naar macht ondersteunen. Dit brengt burgeroorlogen, moorden en voortdurende conflicten met zich mee, en het zorgt ervoor dat de huidige heersers beperkende wetten aannemen en deze met militair geweld afdwingen.

De huidige heersers zijn niet het enige probleem. Het probleem wordt evenzeer veroorzaakt door de zogenaamde heersers, die beloften aan hun aanhangers doen, en als ze succesvol zijn, worden ze steevast op hun eigen manier tirannen. Elke revolutie vervangt de ene tiran door de andere.

Drie niveaus van liefde

De Griekse taal had meer dan één woord om de verschillende soorten liefde te beschrijven. Hierin was hun taal veel specifieker dan onze Engelse taal. We gebruiken de term 'liefde' om een seksuele relatie (d.w.z. 'vrijen') of onvolwassen liefde (d.w.z. 'kalverliefde') of vriendschap of ouderlijke liefde of zelfopofferende liefde aan te duiden.

De Griekse taal had echter minstens drie woorden om liefde te beschrijven. Eros was het meest onvolwassen type liefde en beschreef slechts een fysieke aantrekkingskracht die ook in lust kon veranderen. Het woord eros wordt in het Nieuwe Testament helemaal niet gebruikt.

Phileo was op een hoger niveau en beschreef broederlijke liefde, of de juiste liefde tussen broer en zus. Philadelphia betekent dus 'Stad van broederlijke liefde'. Toch weten we dat naarmate broers en zussen samen opgroeien, hun 'liefde' grotendeels gebaseerd is op een fifty-fifty-relatie. Het is een gerechtelijke liefde die ernaar streeft haar eigen rechten en 'fair share' te vestigen. Phileo- liefde is dus voorwaardelijk en degenen die deze barrière niet doorbreken, zijn niet in liefde geperfectioneerd.

Naarmate broers en zussen groeien, beginnen ze het principe van eigendomsrechten te leren. Dit is van mij en dit is van jou. Neem het speelgoed van je broer niet mee zonder zijn toestemming. Deze kant van de kamer is van mij en deze kant is van jou.

Kinderen vechten vaak voor hun rechten en ouders bevinden zich in de positie van een scheidsrechter en moeten beslissingen nemen om argumenten te schikken. De ouder is de handhaver van de wet en elke keer dat hij of zij een geschil beslecht, leert het kind iets over phileo- liefde. Naarmate de tijd verstrijkt, leren ze de wettelijke rechten van anderen te respecteren en anderen te behandelen zoals ze zelf behandeld zouden willen worden.

Dit is goed, maar het is slechts een fase van ontwikkeling van het kind. Uiteindelijk moeten ze, om volledig volwassen te zijn, onvoorwaardelijke liefde leren die verder gaat dan iemands rechten onder de wet. Dit komt in de hogere concepten van genade, genade en vergeving. Het is niet dat we eigendomsrechten moeten verachten of de ideeën moeten negeren om anderen voor iedereen rechtvaardig te behandelen. We zijn niet geroepen om niet aan de wet te voldoen, maar om verder te gaan dan de principes die in de evangeliën zijn vastgelegd.

Er is een volwassen liefde voor nodig die agape wordt genoemd om onvoorwaardelijk te zijn. Dit is de liefde van God die Johannes ons presenteert als ons doel van spirituele volwassenheid. Agape is anders dan phileo-liefde. Jezus zei in Johannes 13:34, 35,

³⁴ Een nieuw gebod geef ik u, dat u van elkaar houdt [agape], zoals ik u heb liefgehad, dat u ook van elkaar houdt. ³⁵ Hierdoor zullen alle mensen weten dat u mijn discipelen bent, als u liefde voor elkaar hebt.

De enige betekenis waarin dit een nieuw gebod was, was omdat de wet van Mozes phileo-liefde vereiste in nabuurschapsbetrekkingen, wat iedereen gelijke gerechtigheid brengt. De wet verplichtte niemand om zijn wettelijke rechten op te geven. De wet definieerde die rechten en zou altijd iemands recht op het rechtmatige van hem handhaven.

Maar Jezus liet ons door voorbeeld zien hoe we alles moesten opgeven - zelfs hoe we naar het kruis moesten gaan - om een zegen voor andere mensen te zijn. Dat was agape-liefde in actie. En dat is wat Jezus zei dat Zijn discipelen van de rest van de mensheid zou onderscheiden.

De wet van Mozes vereist dat ik mijn naaste liefheb als mezelf (Lev. 19:18). Maar de wet vereist niet dat iemand zijn leven voor een ander geeft.

Het nieuwe gebod van Jezus vereist dat ik meer van anderen hou dan van mezelf, zeggende in Johannes 15:13,

¹³ Niemand heeft meer liefde dan deze, dat hij zijn leven geeft voor zijn vrienden.

Daarom zien we dat de wet inderdaad liefde definieert, maar deze is beperkt tot phileo-liefde. Het leidt ons terwijl we groeien in spirituele volwassenheid. Het legt de basis voor gerechtigheid en respect voor onze buren die zo nodig is in de meeste levensrelaties.

Het leren van phileo-liefde is een voorwaarde voor het leren van agape-liefde, want hoe kan iemand liefhebben met een onvoorwaardelijke liefde als hij niet eerst voorwaardelijke liefde in de wet heeft geleerd? Dit is waarom God eerst de wet gaf. Het was zodat zijn volk de basisprincipes van rechtvaardigheid kon leren voordat ze verder gingen met de hogere principes van genade die door Jezus Christus kwamen (Johannes 1:17).

Israëls feesten beelden liefdesniveaus uit

De drie grote feesten van Israël kunnen worden gezien als stadia van spirituele ontwikkeling en helpen ons ook het liefdesniveau van elke persoon te bepalen. Wanneer we het Pascha-feest ervaren door ons geloof in het bloed van het Lam van God te stellen, worden we kinderen van God op het eerste niveau. We zijn spirituele baby's. Het is een goed begin, maar in dit ontwikkelingsstadium is de nieuwe christen vaak egocentrisch en onwetend.

We verwachten niet veel van een baby, behalve om er schattig uit te zien. Voor een baby draait de wereld om hem heen. Hij weet alleen wat hij wil en denkt niet na over de behoeften van zijn moeder of de mensen om hem heen. Als hij honger heeft, wil hij gevoed worden. Als hij nat is, eist hij dat hij veranderd wordt. Als hij alleen is, eist hij dat hij wordt geknuffeld. Hij heeft geen idee zichzelf in de schoenen van zijn moeder te plaatsen. Als zijn moeder moe is of druk bezig is met andere dingen, maakt hij hem niet uit. Hij kent alleen zijn eigen behoefte, en dat is op dat moment het belangrijkste ter wereld.

Er zijn enkele volwassenen die hun hele leven leven zonder ooit ver van deze ontwikkelingsfase af te wijken. Zulke mensen beschouwen het eigendom van andere mensen als het eigendom van zichzelf en kunnen het stelen zonder geweten. Als ze in machtsposities worden geplaatst, kunnen ze efficiënter stelen. Ze geloven oprecht dat anderen bestaan om hen te dienen. Ze voelen zich 'bevoorrecht' en verachten het gewone volk. Als ze toevallig religieus zijn, rechtvaardigen deze spirituele baby's hun bevoorrechte status door het goddelijke recht om te regeren op te eisen.

Het christendom op het Pascha-niveau wordt gekenmerkt door eros-liefde, die egocentrisch is. Zulke mensen zijn nemers, geen gevers. In gesprekken hebben ze weinig of geen interesse in horen, maar in spreken. Als ze de moeite nemen om naar je welzijn te vragen, heb je geluk dat je voorbij een enkele zin komt, die dan wordt onderbroken met: "Dat doet me aan mezelf denken ..."

Zulke christenen zijn nog niet volmaakt in liefde, en God zal hun geen autoriteit toevertrouwen om in Zijn koninkrijk te regeren. Als ze phileo niet hadden geleerd, zouden ze zeker onrecht blijven voortzetten.

Christendom op pinksterniveau wordt gekenmerkt door phileo-liefde. Zoals we eerder zeiden, is dit een gerechtelijke liefde. Pinksteren is een feest dat het geven van de wet viert. Dit is een noodzakelijke ontwikkelingsfase, maar het is niet voldoende om in Gods koninkrijk te regeren. Het is niet de liefde van de overwinnaars. En toch legt Pinksteren alle voorbereidende grondslagen voor liefde met een agape.

Degenen die de stem van de Geest horen en gehoorzaamheid leren, leren ook hoe ze ware gerechtigheid kunnen toepassen, zodat de rechten van anderen niet worden geschonden. De gemiddelde persoon wordt natuurlijk niet tot een gezagspositie geroepen en is daarom beperkt in zijn / haar vermogen om gerechtigheid vast te stellen in de geschillen van anderen. De meesten van ons zijn beperkt tot het leren van deze dingen via familierelaties, vooral als we zelf kinderen hebben. Het beslechten van geschillen tussen onze kinderen is de meest gebruikelijke manier waarop we phileoliefde en de goddelijke wet leren.

Het Loofhuttenfeest geeft het doel weer, niet alleen het doel van de geschiedenis, maar ook het doel van onze individuele spirituele ontwikkeling. Het is de plaats van volwassenheid waar een persoon kan onderscheiden hoe hij op de juiste manier regeert. Een eenvoudig voorbeeld in het gezin zou zijn als een kind een raam van het huis van zijn buurman breekt. De ouder is natuurlijk wettelijk aansprakelijk. Maar hoe zou de ouder met het kind omgaan?

Pure phileo-liefde zou tegen het kind zeggen: 'Je moet werken om de volledige kosten van het raam terug te betalen.' Agape-liefde zou echter extra opties hebben. De ouder zou kunnen onderscheiden in hoeverre het kind aansprakelijk kan worden gehouden. Had het kind dit met opzet gedaan, of was het echt per ongeluk? Had het kind te horen gekregen dat het niet met honkballen bij dat raam moest spelen? Is het kind echt berouwvol of verzint hij nog steeds excuses voor zijn gedrag? Hoe oud is het kind? Had hij beter moeten weten?

Dit zijn allemaal overwegingen waardoor de ouder een deel van de schuld of zelfs de hele schuld kan kwijtschelden. Dit houdt de wet niet opzij, omdat de ouder nog steeds de schuld aan de buurman moet betalen. De ouder voldeed aan de eis van de wet, net zoals Christus voldeed aan de eis van de wet voor onze eigen zonden. Maar de vraag is deze: moet de ouder het kind aansprakelijk stellen om hem rechtvaardigheid te leren? Zo ja, hoeveel aansprakelijkheid moet de ouder op het kind leggen?

Zie je, God doet dit ook met Zijn kinderen. 1 Johannes 4: 8 vertelt ons dat "God liefde is" (agape). Maar dit betekent niet dat God weigert ons verantwoordelijk te houden voor onze daden. Liefde en discipline zijn geen tegenstrijdige principes. Dit komt omdat God ook onze Vader is, en Hij is verantwoordelijk om ons de verantwoordelijkheid voor onze daden te leren.

Als Hij ons nooit verantwoordelijk zou houden, zouden we phileo-liefde niet leren, en dus ook geen agape-liefde. Als alles wat we van God zagen agape-liefde was, dan zouden we snel geloven dat we zouden kunnen zondigen zodat de genade overvloedig zou zijn (Rom. 6: 1). Met andere woorden, we zouden geen gehoorzaamheid leren; we zouden wetteloos worden.

Aan de andere kant, als God ons nooit genade zou tonen, zouden we geen voorbeeld hebben om de principes van agape-liefde te leren. Daarom moet er een evenwicht worden gevonden. Weten wanneer phileo-liefde moet worden uitgeoefend en wanneer agape-liefde moet worden uitgeoefend, vereist volwassen geestelijk onderscheidingsvermogen.

Zoals God Zelf deze balans kent, zo moeten wij ook de geest van Christus leren, zodat we hetzelfde kunnen doen jegens onze kinderen en anderen in het algemeen.

Het kenmerk van een overwinnaar is dan dat hij / zij agape-liefde leert.

Jezus 'instructie in Lukas 14

Er zijn veel bijbelpassages die kunnen worden aangehaald om agape-liefde te illustreren. Maar dit is niet bedoeld als een uitputtende studie over dit onderwerp. We hebben dus een weinig gelezen instructie gekozen in Lukas 14: 12-14,

¹² En Hij zei ook tegen degene die Hem had uitgenodigd: Wanneer u een maaltijd houdt, nodig dan uw vrienden of uw broers of uw familieleden of rijke buren niet uit, want zij zullen u in ruil daarvoor uitnodigen, en daarmee dus terugbetalen. ¹³ Maar wanneer u een maaltijd houdt, nodig dan de armen, de kreupelen, de kreupelen, de blinden uit, ¹⁴ en u zult gezegend worden, omdat zij niet de middelen hebben om u terug te betalen; want u zult worden terugbetaald bij de opstanding van de rechtvaardigen.

Deze instructie toont in eenvoudige bewoordingen de principes van agape-liefde. Phileo-liefde is een relatie van fifty-fifty - jij helpt mij en ik help jou. Het eist een gelijk rendement, want dat is het wettelijk recht. Maar liefde met open mond komt tot uiting wanneer een persoon goed doet zonder te denken aan vergelding door de mens.

In feite heeft volmaakte liefde niet eens de stimulans van een hemelse beloning nodig. Maar zulke liefde zal inderdaad worden beloond.

Merk ook op dat de beloning 'zal worden terugbetaald bij de opstanding van de rechtvaardigen'. We weten dat mensen hun beloning zullen ontvangen ten tijde van de opstanding. Maar er worden twee opstandingen genoemd in Openbaring 20. De eerste opstanding, zoals we zagen in les 1, omvat alleen de rechtvaardigen, terwijl de algemene opstanding duizend jaar later zowel de rechtvaardigen als de onrechtvaardigen omvat (Johannes 5:28, 29).

En dus zien we in Jezus 'onderwijs in Lukas 14 dat degenen die de onvoorwaardelijke liefde van God manifesteren, beloond zullen worden "bij de opstanding van de rechtvaardigen" - dat wil zeggen, de eerste opstanding.